www.admwlodek.fora.pl

Ysera

Wyjaśnienia:

1. Na czym polegała metoda dyskutowania Sokratesa?
Głównym zadaniem dla Sokratesa było dojście do samowiedzy. Prowokował ludzi do myślenia. Głównym celem jego filozofii była dialektyka (sztuka dyskutowania, zwłaszcza umiejętność dochodzenia do prawdy przez ujawnianie i przezwyciężanie sprzeczności w rozumowaniu przeciwnika).
Metody dochodzenia do prawdy to metoda majeutyczna i metoda elenktyczna.
Sokrates był mistrzem dialogu. Przedmiotem dyskusji było dobro, przyjaźń, piękno, męstwo, pobożność, wiedza i wiele innych.
2. Dlaczego Sokrates łączył cnotę z wiedzą ?
Według Sokratesa cnota jest wiedzą. Ludzie czynią źle z niewiedzy, czy raczej wiedzy pozornej, bądź powierzchownej. Stanowisko takie nazywa się intelektualizmem etycznym. Wynika z niego, że cnoty można się nauczyć, a gdy posiądziemy tę wiedzę, samoistnie wybierzemy życie zgodnie z nią.
Sokrates mówił, że sprawiedliwość i każda inna cnota jest mądrością, bo sprawiedliwe i w ogóle wszystkie cnotliwe czyny są piękne i dobre.
3. Wyjaśnij pojecie idealizmu obiektywnego Platona
Stanowisko ontologiczne Platona nazywane jest idealizmem obiektywnym gdyż zakłada, że rzeczywistość w swej istocie nie jest czymś materialnym lecz duchowym, a obiektywizm- przyjmuje iż ten byt duchowy idealny istnieje niezależnie od człowieka i jego świadomości
4. Co to znaczy anamnesis?
Anamneza (gr. anamnesis – przypominanie) – sposób poznania danej rzeczy poprzez przypominanie sobie o niej niezależnie od doświadczenia zmysłowego danego człowieka. Według zwolenników teorii anamnezy, z których najbardziej znanym jest łączący wiarę w anamnezę z wiarą w metempsychozę Platon, umożliwia ona uświadamianie sobie wszystkich wrodzonych prawd religijnych, filozoficznych i moralnych, w które Bóg wyposażył każdego człowieka
5. Koncepcja „złotego środka” w poglądach Arystotelesa
Koncepcja „złotego środka” w poglądach Arystotelesa jest to dobre, cnotliwe życie sprowadzające się do umiejętnego dokonywania wyboru postawy wypośrodkowanej między dwiema skrajnościami, tak by uniknąć nadmiaru i niedostatku. Na przykład odwaga znajduje się pomiędzy zuchwalstwem i lekkomyślnością a tchórzostwem, hojność pomiędzy rozrzutnością a skąpstwem.

Żądze muszą zostać zaspokojone, ale w sposób umożliwiający harmonijny rozwój także rozumnej części duszy, która to dusza powinna oprócz nabywania wiedzy kultywować również umiejętności panowania nad żądzami, poprzez silną wolę, odwagę i rozsądek.
6. Kategoria substancji w poglądach Arystotelesa
W substancji można wyróżnić formę i materię – substancja jest syntezą dwóch elementów (hilemorfizm). Materia to coś nieokreślonego, bezkształtnego, jest czystym substratem, biernym tworzywem. Forma jest tym, dzięki czemu dana rzecz jest tym, czym jest. Forma wyzwala potencjalność materii.
Mówiąc o formie miał na myśli organizmy żywe i rzeczy.
Arystoteles wyróżnił cztery zasady (przyczyny) formowania się substancji: materialna, formalna, sprawcza, celowa.
7. Jak poznajemy według Arystotelesa
Poznanie sprowadza się do odkrycia przyczyny, dzięki której jakaś rzecz istnieje.
Arystoteles był zwolennikiem empirycznej metody poznawania świata: gromadzenia faktów i analizy, na końcu ostrożnego formułowania wniosków, niewychodzących poza materiał empiryczny. Arystoteles zaprzeczył wiedzy wrodzonej. Źródła poznania widział z zmysłowych spostrzeżeniach, które dopiero stanowią materiał, na podstawie którego umysł poprzez abstrakcję buduje pojęcia
W ontologii i kosmologii każde zjawisko i zdarzenie ma swoją przyczynę i swój cel. Świat znajduje się w ciągłym ruchu, a każdy ruch ma swoją przyczynę – łączenie się materii i formy.
8. Funkcja przyjemności w dążeniu do szczęścia w koncepcji epikurejczyków
Epikurezm – przedstawiciele szkoły epikurejskiej utożsamiali szczęście z przyjemnością rozumianą jako brak cierpienia i wszelakiego rodzaju zmartwień (ataraksja); źródłem nieszczęścia stają się ludzkie lęki przed poczuciem niespełnienia, cierpieniem, śmiercią, bogami.
Dlatego Epikur nawołuje do unikania wielkich przyjemności, bo im towarzyszą wielkie cierpienia. Człowiek poszukujący szczęścia powinien ukształtować w sobie praktyczną umiejętność, sztukę wyboru takich przyjemności, które nie przyczyniają się do powstawania cierpień. Zatem życie szczęśliwe to umiejętność wyboru kierowana rozumem, którego istotą (cnotą) jest zdolność wyboru właśnie tych przyjemności, dla których warto ponosić przykrości i cierpienia. Bez mądrości nie można żyć szczęśliwie
9. Jak żyć żeby być szczęśliwym człowiekiem wg sceptyków i stoików
Stoicyzm – najwyższym dobrem człowieka i warunkiem szczęścia jest samowystarczalna cnota (autarakia). Stoicy postulują konieczność uzależnienia się od wszelkich zewnętrznych okoliczności oraz życia zgodnego z naturą; rozumianą jako wyzbycie się wszelkich afektów, emocji i kierowanie się beznamiętnymi zasadami podyktowanymi przez rozum.

Jeżeli człowiek chce osiągnąć szczęście, musi poznać prawa w oparciu, o które funkcjonuje cały świat, i z całym spokojem powinien im się podporządkować, a tym samym uniezależnić od wszelkich zewnętrznych okoliczności.

Sceptycyzm – zanegowanie możliwości pozyskania wiedzy pewnej niepodważalnej, krytycyzm wobec twierdzeń naukowych. Sceptycy postulują o powstrzymywanie się od wyrażania sądów na temat rzeczy, to umożliwi człowiekowi osiągnięcie wewnętrznego spokoju i szczęścia.
krytyka twierdzeń naukowych drogą do szczęścia
Podstawą założeniową myśli sceptyków stało się przekonanie o niemożliwości wartościowania sądów naukowych. Zakładali oni przy tym brak konkretnych kryteriów mierzenia ludzkiej wiedzy.

10. Rozumienie kategorii „wolność do „
Na poziomie świadomości wolność bywa definiowana jako możliwość dokonywania wyboru. Ten typ wolności określa się jako wolność psychologiczna lub wolność„do”. Warunkiem tak rozumianej wolności jest posiadanie kilku przynajmniej możliwości działania.
Konieczność racjonalnego traktowania wolności staje się podstawą rozważań oświeceniowego filozofa I. Kanta. Czyn jest wolny wówczas, gdy świadomość wypowiada się przeciwko pragnieniom zmysłowym a za racjonalną zasadą, wynikającą z działania wolnej woli sterowanej rozumem i wpływającej w ten sposób na zachowania płynące z obowiązku.

1. Porównaj koncepcje epistemologiczne Platona i Arystotelesa
2. Św. Tomasz i Św. Augustyn w kwestii wiary i bytu
3. Jak poznajemy sposób porównania koncepcji Bacona i Kartezjusza